İlginç bir buluş umut
Emily Dickinson
İlginç bir buluş umut
Yüreğin bir patenti
Sürekli işleyen
Ancak hiç tükenmeyen
Bu esrarengiz dosta dair
Hiçbir şey bilinmiyor
Ancak eşsiz gücüyle
Ne varsa güzelleşiyor….
Her nerede ve ne zaman heybetli gövdesiyle toprağa kök salmış, heybetli dallarıyla göğe kollarını açmış bir ağaç görsem “Hayat ağacı bu” der, gider sarılır ve ondaki bilgeliği az da olsa alabilmek için öylece dururum.
Bu heybetli ağaç, köklerinin bir tarafı Mezopotamya, diğer tarafı Yugoslavya’ya ait, Türk topraklarında can bulmuş canım ailemi hatırlatır aslında.
Çanakkale Savaşı’nda şehit olmuş dedemizin bu toprakların yeşermesi, köklenmesi, “bir olması” için canından, evlatlarından, eşinden, sevdiklerinden vazgeçmesini hatırlatır. İçim burkulur ama gururlanırım.
Aslında birbirinden farklı insanların, farklı coğrafyalardan, farklı zamanlarda gelip tüm zorluklara rağmen, sevgiyle nasıl “bir olduğunun”, “köklendiğinin”, “uyumlandığının” hikayesidir bizim aile. Yardımlaşma, dayanışma, paylaşma ve koşulsuz sevginin doğal bir şekilde yaşandığı yerdir bizim aile.
Bilirim ki yaşam yolları, tüm mucizeler, tüm hayat ağaçları koşulsuz sevgi ile var olur, büyür ve güzelleşir.
Peki ya siz hiç, her şeyin içine koşulsuz sevginizi katmayı denediniz mi?
Umudum ben, farklı renk ve farklı dokulardan harmanlanmış, kökleri kuvvetli bir hayat ağacının koşulsuz sevgisiyle büyüyen dallarından biri…
Eski Türk inanışında ağacın önemli bir yeri varmış. Özellikle de “Hayat Ağacı” nın . Bu ağacın yeri ve göğü birleştirdiğine inanılırmış. Birçok destanda “kutsal ağaç” tan sözediliyor.
Bugün Anadolu dışında yaşayan kimi Türk boylarında hala kayın ağacı kutsal sayılıyormuş. Dilek ağacının ise bu ağacın bir devamı olduğu söyleniyor.
Herhangi bir ağaç olabiliyor.
Ancak genellikle yalnız olanlar seçiliyor.
Belki de dağ başında tek başına varlığını sürdürerek, kendi mucizesini yarattığı için insanlar onlardan bekliyorlar mucizelerini.
Sonuç olarak onun o gerçekle düş arasında görüntüsünün cazibesine kapılıp herşeyi unuttuk ve hemen yanına tırmandık.
Gerçi geçtiğimiz Hıdırellez’de dilek kontenjanımızı doldurmuş olma ihtimalimiz de vardı ama , neyse.
Dallardan sarkan çaputlar , giysilerden sökülmüş iplikler, eşarplar, gelin telleri , kurdeleler …
Zarif ama çılgın bir dans tutturmuş salınıyorlar. İnsanlar ona anlatmışlardı isteklerini .
Dallar renk renk umutlar ile , özlemler ile , hayaller ile yüklüydü , biraz da hüzün vardı sanki. Kimbilir neler istediler ?
Şu uçuşan mavi , birinin kalan son ümidi miydi yoksa ? Hangilerinin dileği gerçekleşti ?Kimbilir ne sırlar saklıyordu. Bir tek rüzgâra söylüyordu bu sırları.
Biz de dilek diledik..
Kimilerine göre “bâtıl” kimilerine göre ise bilimsel temellere oturmayan bir inanıştı , ama olsun.
Binlerce yıllık bir ağaçtı o. Sahip olduğumuz değerlerin , kültürün ,birikimin geçmişten günümüze bir yansımasıydı.
Dilek ağaci sadece bize özgü bir inanış da değil. Birçok kültürde var.
Teknolojik harikalar yaratan Japonlar gelenek olarak özellikle dikilmiş bambu ağaçlarına, üzerinde dilekleri yazılı kağıtlar asıyor ve bu dileklerinin gerçekleşeceğine inanıyorlarmış.
Aynı şekilde İskoçya ve İrlanda’ da var.
Yine aynı eski inanışın devamı olduğu düşünülen Noel ağacı , içine para atılan Roma’ daki aşk çeşmesi…
Hepsi de insanın umudunu yitirmeme çabasının birer simgesi olmalı.
Galiba en önemlisi de endişe etmek yerine , düşlemek. “İyiye , insanlığa , geleceğe , safiyete olan inancımı hala yitirmedim demek…
İşte bu yüzden ben ne zaman bir yıldız kaysa , uğur böceği konsa ya da bir dilek ağacına rastlasam dilek tutarım.
En önemli dileğim ise şu:
Dileklerimden vazgeçmemek …
Değerli okuyucularım umudun rengi dediğimde aklınıza hangi renk geliyor ,benim mavi geliyor; deniz gibi,gökyüzü gibi bir çift koca yürekli göz gibi…
Sağlıkla kalın.
Gülfer Tek
Tarım alanları talan edilmesin diye!
News
Yazarlar
Yazarlar
YAZARLAR
YAZARLAR
YAZARLAR
YAZARLAR