Sarsıntıda 2 bacağını kaybetti, azmi ile herkese umut oluyor

0

BEĞENDİM

ABONE OL

News

0

17 Ağustos Zelzelesinin merkez üssü Gölcük’te enkaz altında kalarak 2 bacağını birden kaybeden Ufuk Koçak, azmi ile elde ettiği başarılarıyla herkese umut oluyor. İnsanların sarsıntı konusunda bilinçlenmesini isteyen Koçak, “Ben bina enkazında kalmadım, insanların enkazında kaldım” dedi.

Türkiye’nin yakın tarihinde gerçekleşen en büyük felaketlerden biri olan 17 Ağustos Gölcük Zelzelesinin üzerinden 21 yıl geçti. Sarsıntı anında Gölcük’te bulunan Ufuk Koçak, enkaz altında kaldı. Ayakları kolonun altında kalan Koçak, enkazdan 3 gün sonra kurtarılabildi. Kangren olması nedeniyle 2 bacağını birden kaybeden Koçak, bundan sonraki hayatına engelli bir birey olarak devam etmek zorunda kaldı. Buna karşın ümitsizliğe düşmeyen Koçak, sarsıntının sembol isimlerinden birisi oldu. Enkaz altında kaldığı müddet boyunca daima duyduğu ‘Sesimi duyan var mı’ çığlıklarını hiç unutmayan Koçak, hafızasına kazıdığı bu cümleyle hazırlanarak, Dünya Engelliler Serbest Dalış Rekoruna imza attı. Daha sonra sarsıntı konusunda vatandaşlara çeşitli eğitimler ve seminerler de veren Koçak, vatandaşların bilinçlenebilmesi için enkaz altından, mavi suların derinliklerine uzanan kıssasını kitaba dönüştürdü. Facianın üzerinden 21 yıl geçmesine karşın enkaz altında yaşadıklarını hiç unutmayan Koçak, vatandaşların sarsıntı konusunda bilinçlenmelerini ve kendisinin yaşadığı acıları diğerlerinin da yaşamamasını istiyor.

“Birden teğe ölüm sessizliği denen bir sessizlik oldu”

Sarsıntı günü yaşadıklarını anlatan Ufuk Koçak, 16 Ağustos’un gecesi çok önemli bir uğultuyla uyandıklarını söyleyerek, “Daha sonra da birden teğe nasıl bir basket topu sekerse birebir şekilde bina sekmeye başladı. O an da o sallantıyla gürültü gelmeye başladığı andan itibaren biz kıyamet kopuyor dedik. Sarsıntı hiç kimsenin aklına gelmiyor, o denli bir zelzele oluşmaya başladı. Bende olduğum yerden zıplayıp, çabucak kalkıp dikildim. Ayağa kalktığım zaman ilk gördüğüm şey; Körfez’in üzerinden gökyüzüne yanlışsız çıkan bir kızıl ışık gördüm, bir ışık hüzmesi. Daima yanlış aktarılan bir bilgi vardı, sarsıntı anında kapı kirişlerine ve kolonların altına saklanın diye. Daha sonra kimse de sormadı ‘Neden bu türlü bir bilgi verdik?’ diye. Olağan o panik anıyla birlikte insanın ilk yaptığı şey, hudut refleksidir bu, kapı kirişinin altına geçtim. 4 katlı bir apartmanda oturuyordum, Itimat Apartmanı, ismi çok manidardır onun. Bir 10 saniye herhalde zelzeleye dayandı, dayanmadı bilemiyorum. Zira zaman olgusu o zelzelenin olduğu zaman, zamanın dışında bir durum olduğu için bir 10-15 saniye sonra bina çöktü, kapandı. O kadar çok karmaşaya karşın birkaç dakika önce her şey konuşuyordu, her şeyden ses geliyordu; kolonlardan, duvarlardan, dışarıdan falan. Birden teğe ölüm sessizliği denen bir sessizlik oldu. Olağan o denli bir travma ki insanların yaşadığı şey; enkaz altında kalmış, kolu sıkışan, ayağı sıkışan insanların ‘Ah’ demeye bile yüreği yoktu. Sonra yavaş yavaş insan iniltileri gelmeye başladı sağdan soldan. Arı kovanından nasıl arıların sesleri gelirse o şekilde her tarafımızdan insan sesi geliyordu, altımdan, üzerimden Zamanla o çığlıklar dualara falan karışmaya başladı” dedi.

“Küçücük bir modül molozu ayağımın üzerinden çıkarmaları 3 gün sürdü”

Yardım gruplarının kendisine sarsıntının sonraki günü ulaştıklarını kaydeden Koçak, “Fakat ayağımı sıkıştığı yerden çıkarmaları tam 3 gün sürdü. O binalar yıkılınca çok kolay bir şekilde yıkılıyor, iskambil kağıtları yıkılıyormuş üzere yıkılıyor lakin, küçücük bir kesim molozu ayağımın üzerinden çıkarmaları 3 gün sürdü. 3 gün sonra oradan çıktıktan sonra önce Gölcük Devlet Hastanesine, oradan askeri hastaneye, askeri hastaneden de GATA’ya helikopterle sevk ettiler. Bir orta yattığım yerden doğruldum şöyle bir baktım, Gölcük’ün üzerinde olağandışı bir sis, toz bulutu vardı. O, yaşanan bir acının, yaşanan trajedinin bir fotoğrafı üzereydi benim için. Tevekkülü biliyorsa insan 3 gün değil, 15 günde orada bekleyebilir. Mesela aslında orada, içinde bulunduğun kurallar ne olursa olsun, orada neler yapabileceğini, nasıl durabileceğini değerlendirebilmek asıl önemli olan bir şey. Ben de oradayken neden burada olduğumu muhakkak sorgulamadım. Burada sessiz kalmam gerekiyordu, gürültü yapmayacaktım. Güç kaybetmemem gerekiyordu zira. Orada sessizce gelen arkadaşların, kurtarma grupları dediğimiz arkadaşlarımız, şimdilerde ismi kurtarma grupları olmaya başladı, o zaman o denli bir takım de yoktu, beni oradan çıkarmalarını bekledim” diye konuştu.

“Yapabileceğimiz tek bir şey kalıyor; hayat üçgenini oluşturabilmek”

Sarsıntı anında hayat üçgeni oluşturabilmenin önemini vurgulayan Koçak, “İnsanlara ben her gittiğim yerde şunu anlatıyorum; ömür üçgeni diye bir şey var. Örneğin ben o zelzele olduğu anda ömür üçgeninin ne olduğunu bilmiş olsaydım tahminen de ayaklarım o kolonun altında kalmayacaktı. Hayat üçgeni de şöyle bir şey; konutta yüke metanetli bazalarımız olabiliyor mesela. Bazaların altın kitaplar olur, kıyafetler olur, çarşaftır, yata, yorgandır, onlar yüke karşı bir metanet taşırlar. Onun yanında sırtımızı yatak bazasına verip kapandığımız zaman ömür üçgeni oluşturuyoruz. Yani olabildiği kadar kendimizi küçültmeye başlıyoruz. Sarsıntı ülkesiyiz, her gün yeni yeni sarsıntılar bekleniyor, zelzeleler olacaklar. Maalesef bir sihirli değnek yok ki herkesi inançlı konuta taşıyalım. Diyelim ki siz inançlı konuttasınız lakin yanınızdaki konut inançlı olmayabiliyor. Bu şartlarda yapabileceğimiz tek bir şey kalıyor; o da ömür üçgenini oluşturabilmek. O hayat üçgenini de oluşturduktan sonra artık geriye kalan tevekkül edip bekleyeceğiz ne olacak diye” biçiminde konuştu.

“Ben bina enkazında kalmadım, insanların enkazında kaldım”

Bir daha bu türlü bir felaketin yaşanmaması için gelecek nesillere zelzele bilincinin aşılanması gerektiğinin altını çizen Koçak, “Burada aslında aktarılması gereken acı değil. Sarsıntı yalnızca bir tabiat olayı. Nasıl kar yapıyor, yağmur yağıyor, hava açıyor, kapatıyor üzere bu da bir tabiat olayı. Zelzelesi aslında felakete çeviren bizler olduk, ben oldum, sen oldun. Ötekiler, öteki birileri değil bunu felakete çevirenler. O yüzden durup hepimizin kendimize bir bakmamız gerekiyor. ‘Bu trajediyi, bu acıyı biz neden yaşadık?’ diye düşünmemiz gerekiyor. Binalar yapılırken kolon-kiriş ilişkileri diye bir ilişki var. Birazcık güç olurmuş o temaslar. Konuştuğum mühendis arkadaşlarımın hepsi bana onu söylediler. Yani 100-150 liralık bir personelin yevmiyesi nihayetinde o. Yalnızca onlar yapmadığı için bu türlü oldu. Elbette ki bu acıyla bir arada sonraki nesillere aktarılması gereken aslında bu bilinç olması gerekiyor. Yeniden söylüyorum; ben bina enkazında kalmadım, insanların enkazında kaldım. İnsanlığını yitirmiş, sahiden içindeki sevgiden yoksun olan insanların enkazında kaldık biz. Sonraki nesillere aktarılması gereken bir şey varsa bu da aslında bir yer de yok olan kültürümüz, kaybolan insanlığımız olacak” tabirlerini kullandı.