Günümüzde Örnek Alınacak, Ders Çıkartılacak İnsan Hikâyeleri
Hayat, bazen bir merdivenin ucunda başlar.
Ama o merdiven göğe değil, vicdana çıkar.
Bursa’nın Yıldırım ilçesinde, 84 yaşındaki İsmet Dede, her sabah saat altıda kalkıp elindeki tahta fırçayla mahalle parkının taşlarını süpürerek güne başlıyor.
Ne bir görev verildi ona,
ne bir maaş alıyor bu işten.
“İnsan yaşadığı yeri temiz tutmazsa, kalbini de kirletir,” diyor gülümseyerek.
İsmet Dede, emekli olduktan sonra elini cebine koyup kahve köşelerine çekilmek yerine, her sabah mahalleliye bir örnek bırakmayı seçmiş.
“Çocuklar yere çöp atmasın, anneler güvenle çocuklarını oynatsın, gençler saygıyı görerek öğrensin” diye her sabah o merdiveni çıkıyor.
Ona göre temizlik sadece çöpleri değil, insan ilişkilerini de temizliyor.
Bir sabah genç bir çocuk geliyor yanına:
“Amca, niye yapıyorsun bunu? Kimse görmüyor ki.”
İsmet Dede, fırçasını bırakıp çocuğa bakıyor:
“Ben görüyorum ya evladım… Yetmez mi?”
Zamanın hızla tükettiği bir çağda,
görünmeyen işler yapan görünür insanlar azaldı.
Ama işte bu yüzden İsmet Dede’nin merdiveni,
hepimize basit ama unutulmuş bir şeyi hatırlatıyor:
Sorumluluk, takdir için değil, karakter içindir.
Belki hepimizin sabahları bir fırçası olmayacak.
Ama biraz daha temiz bir sokak, biraz daha saygılı bir bakış, biraz daha yavaş yürümek mümkün.
Çünkü bazen bir mahalleyi değiştirmek için
bir tek insanın vicdanı yeterlidir.
Adanın Penceresi’nden bakınca,
bazı insanlar sessizce yaşar,
ama onların hikâyeleri yüksek sesle öğretir.
Ve işte bu yüzden
İsmet Dede, bugünün unutulan sesi,
yarının hatırlanması gereken yüzü.
