Andreas Schleicher, AA muhabirine yaptığı açıklamada, yeni tip koronavirüs (Kovid-19) bunalımının eğitim sistemindeki pek çok eşitsizliği ortaya çıkardığını, imkanı olan ve aileleri tarafından desteklenen öğrencilerin alternatif öğrenme fırsatlarına erişebildiğini ve fırsatı olmayanların ise okulların kapanmasıyla eğitimden uzak kaldığını söyledi.
Schleicher, Kovid-19 salgınının birden fazla eğitim sisteminin dijital öğrenme fırsatları dünyasına hazır olmadığı bir noktada meydana geldiğini söz ederek, OECD ülkelerinde 15 yaşındaki öğrencilerin üçte ikisinden azının dijital cihazların ehil bilgi süreç kapasitesine sahip olduğu okullarda eğitim gördüğünü belirtti. OECD ülkelerinde, 15 yaşındaki öğrencilerin ortalama yarısının etkili bir çevrimiçi öğrenme destek platformuna sahip okullarda okuduğuna işaret eden Schleicher, “Öğrencilerin üçte ikisi, hocaların dijital cihazlara entegre olabilmek için gerekli teknik ve pedagojik becerilere sahip olduğu okullarda bulunuyor. Her 10 öğrenciden birinin meskende çalışmak için bir yanı bile yok. Yani yapacak çok iş var. Bir bakıma, eğitimdeki teknoloji durumu okul sistemlerimizin niyet halini yansıtır.” dedi.
Schleicher, öğrencilerin ne öğrenmesi gerektiğini söyleyen müfredatın, piramidin üstünde tasarlandığını anımsatarak, “Bu müfredat, sınıfta hocalar tarafından ulaşılana ve uygulana kadar, birden fazla yönetim katmanı aracılığıyla tedrisat materyali, muallim eğitimi ve öğrenme ortamlarına çevrildi. Endüstriyel çalışma modelinden miras alınan bu yapı, süratli hareket eden bir dünyada aksamalara ve buhranlara karşı çok yavaş.” tabirlerini kullandı.
‘EĞİTİM İŞLEMSEL BİR DENEYİM DEĞİL, İLİŞKİSEL BİR OLGUDUR’
Topluluklardaki değişikliklerin, mevcut eğitim sistemlerinin yapısal kapasitelerini büyük ölçüde aştığını dile getiren Schleicher, en uygun eğitim bakanın bile milyonlarca öğrencinin, yüz binlerce muallimin ve on binlerce okulun gereksinimlerini karşılayamadığının altını çizdi. Schleicher, buhran anlarında en büyük zorluğun, hoca ve okul yöneticilerini üstün siyaset ve pratiklerine hazırlamak olduğuna dikkati çekerek, şunları kaydetti:
“Bu üzere durumlarda, eğitimci ve yöneticilerin çıkarları ve alışkanlıkları etrafında inşa edilen kurumsal yapılara meydan okuyan yenilikçiler ve toplumsal değişim konusunda samimi, siyaset prodüksiyonunda yaratıcı ve etkili ıslahatlar sağlamak için kazandıkları itimadı kullanabilen yenilikçiler gerekiyor. Bu yalnızca binlerce çiçeğin açmasına müsaade vererek gerçekleşmez. Hocaların ve okulların yaratıcılığını ortaya çıkarabilecek ve değişim için kapasite oluşturabilecek, itinayla hazırlanmış bir çalışma ortamı gerektirir.”
Teknolojinin muazzam tedrisatın erişimini artırabileceğini ve genişletebileceğine işaret eden Schleicher, “Ancak teknoloji zayıf talimin bölgesini tutamaz. Eğitim işlemsel bir deneyim değil, ilişkisel bir olgudur. Bu artık her zamankinden daha önemli.” tahlilinde bulundu. Schleicher, öğretilmesi ve test edilmesi kolay olan şeylerin dijitalleştirilmesinin kolaylaştığı bir dünyada yaşanıldığına işaret ederek, “Endüstriyel çağ bize 2. sınıf robotları, söylenileni ezberlemekte ve tekrarlamakta güzel olan kişileri nasıl eğiteceğimizi öğretti.” dedi.
‘TÜRKİYE’NİN ÖNÜMÜZDEKİ YILLARDA DAHA FAZLA GELİŞME GÖSTERECEĞİNİ UMUYORUM’
Hızlanma çağında, kişileri bir numara sınıf yapan şey hakkında düşünülmesi gerektiğine işaret eden Schleicher, “Bilgisayarlarımızda yarattığımız yapay zeka ile nasıl tamamlamamız gerektiğini, hayatımız boyunca öğrenmeyi, öğrenmemeyi ve tekrar öğrenmeyi kolaylaştıran kültürü nasıl inşa edeceğimiz hakkında düşünmeliyiz” tahlilinde bulundu. Schleicher, yarının okullarının, öğrencilerin empati, iş ve vatandaşlıkla sairleriyle entegre olmasına yardımcı olması gerektiğinin altını çizerek, şu değerlendirmelerde bulundu:
“Bu okullar, öğrencilerin güçlü bir yanlışsız ve yanlış duygusu geliştirmelerine, diğerlerinin bizim üzerimize koyduğu savlara karşı hassaslığa, kişisel ve kolektif aksiyon sonlarını kavramasına yardımcı olmaları gerekir. İş konumunda makinelerin kişilerden aldığı vazifeler ne olursa olsun, toplumsal ve sivil yaşama mealli ekte bulunma bilgi ve becerilerin üzerindeki taleplerimiz artmaya devam edecektir. Türkiye, son on yılda yalnızca eğitime daha fazla öğrenci kaydetmekle kalmayıp, birebir zamanda bu öğrencilerin öğrenme neticelerini de arttırmakta yeterli bir ilerleme kaydetti. Bu yüzden Türkiye’nin önümüzdeki yıllarda daha fazla gelişme göstereceğini umuyorum.”
